شاید خیلی ها تجربه مرا داشته باشند ، من سالها است که نمی گویم ایرانی هستم . همیشه حود را آزربایجانی معرفی می کنم . گرچه دروغ نیست اما همه حقیقت هم نیست . همیشه یک حس بدی دارم زیرا حقیقت را نیمه گفتن هم نوعی دروغ گویی است و من عادت ندارم زیاد دروغ بگویم و این ابراز هویت نصفه مرا عذاب می دهد. نمی خواهم ایرانی باشم زیرا ایران و ایرانی منه تورک را قبول ندارد اجدادم را غلام و چادر نشین ، وحشی و مغول می گوید. نمی خواهم ایرانی باشم زیرا پادشاهش که در بهترین اکادمی های نظامی تحصیل کرده بود سرافکنده و ذلیل بدون هیچ قدرت فرماندهی از کشور فرار کرد. نمیخواهم ایرانی باشم زیرا
ملتش با علم کامل و دستی دستی کشورشان را بدست عده ای چپاول گر داده اند و همه به دنبال منافع کوتاه مدت و شخصی خودشان هستند. نمیحواهم ایرانی باشم زیرا پروفسور باسوادش جواد طباطبایی است که با همه سوادش بند در عقایدی موهوم است و برای اعتلای دیگران ملت خود را به فحش و نا سزا می بندد. اما چه کنم که حقیقت می گوید تو ایرانی هستی رسما ایرانی و حق انتخاب دیگری نداری . من یک ایرانی هستم که نمی توانم بگویم ایرانی هستم . یقین دارم دهها و صدها نفر مثل هستند و این درد مشترک همه ماست .
در این چند روزه فیلم ها و عکس هایی از پادشاه اردن در حال فرماندهی و شرکت در عملیات جنگی بر علیه جانوران داعشی دیدم . چهره ای باهوش ، شجاع و مصمم . یقین دارم اکنون اردنی ها علیرغم صد ها و هزارها دلیل برای عدم رضایت یا مخالفتشان با مجموعه قدرت در کشورشان به اردنی بودن خودشان افتخار کردند. چقدر لذت بخش است انسان به کشورش مردمش و حتی اداره کنندگان مملکتش حتی اگر آنها را قبول نداشته باشد یا مخالفشان باشد افتخار کند. فکر می کنم بعد از نادرشاه و اقا محمدخان قاجار و احتمالا ناصرالدین شاه قاجار صدها سال است که ما نه به حکمرانانمان ، نه کشورمان و نه به ملتمان افتخار نمی کنیم و همه ما دلایل متعدد و بعضا متضادی هم داریم اما فکر می کنم همه در این حس شریک هستیم .
این حس در غربت بیشتر آشکار و بیشتر ناراحت کننده است زیرا در غربت ما به سان پرندگانی هستیم آزاد اما این حس پروبال را از ما می گیرد و ما را تبدیل به پرندگانی بی بال و پر می کند عینا شبیه شتر مرغ ! بله ایکاش به جای یک شترمرغ یک اردنی بودم ...
https://www.youtube.com/watch?v=XAfCv1ZuCF8&feature=share&fb_ref=share
