مجسم کنید توانایی یادگرفتن چند زبان را دارید؟
در حالی که برخی زبان ها گسترش می یابند، برخی دیگر از میان می روند.
تجربه ایرلندی ها
در آموزشگاهی در حومه دوبلین، زبان ایرلندی به کودکان یاد داده می شود. بسیاری از این کودکان در خانه ایرلندی صحبت نمی کنند اما والدینشان می خواهند آنها در کنار انگلیسی، با زبان و فرهنگ نیاکانشان که سه هزار سال قدمت دارد آشنا شوند.
اگر کارشناسان درست بگویند، به اصطلاح دو زبانه ها در حل مسائل مستعد ترند. برای این کودکان یاد گرفتن انگیسی و ایرلندی مثل یک بازی است.
در یک جامعه چند فرهنگی، فراگیری زبان ایرلندی تحمیل نمی شود بلکه ترغیب می گردد. این سیاست انستیتویی است که زبان ایرلندی را تدریس می کند.
با توجه به پی آمد بحران اقتصادی در ایرلند، مردم اکنون وقت بیشتری برای کشف مجدد زبانشان دارند و از آن استقبال می کنند.
در جای دیگری در اروپا و در دوک نشین لوگزامبورگ، چند زبانه بودن امری معمولی است.
لوگزامبورگ با پانصد هزارنفر جمعیت که چهل درصد آن خارجی هستند، در میان فرانسه، بلژیک، و آلمان قرار گرفته است. کودکان لوگزامبورگی در کشوری بزرگ می شوند که فرانسه، آلمانی و لوگزامبورگی، همگی زبان رسمی اند.
این زبانها ابزار موفقیت لوگزامبورگ در بازارهای جهانی اند.
کلاسهای زبان بخش اعظم وقت کودکان را در مدارس به خود اختصاص می دهد که موضوع بحث و جدل بسیاری است.
در مدرسه فنی لوگزامبورگ هشتاد ملیت مختلف درس می خواند که هفتاد آنها خارجی اند. کودکان لوگزامبورگی مدرسه را با زبان آلمانی شروع می کنند و در سال دوم ابتدایی، فرانسه آغاز و بتدریج زبان اصلی تدریس می شود. انگلیسی بعنوان زبان دوم یاد داده می شود. برای شاگردان خارجی که به مدارس لوگزامبورگ می پیوندند، این سیستم شوک آور است.
اگر بخواهید در لوگزامبورگ حرفه ای یاد بگیرید، باید حداقل سه یا حتی چهار زبان بدانید.
برخی می گویند چند زبانی باید نمونه آینده قرار گیرد، اما این امر، مستلزم قابلیت تطبیق و رویارویی با چالشهای بسیاری است.
مدارس بین المللی در فرانسه
میناکو یاکاشیما، مسئول بخش ژاپنی مدرسه بین المللی لیون در فرانسه است. این مدرسه دو هزار شاگرد، هشت بخش بین المللی، و دویست معلم دارد.
در این آموزشگاه، دوره های درسی مطابق با برنامه سراسری فرانسه تدریس می شود اما شش ساعت تدریس زبان مادری شاگرد هم در آن گنجانده می شود.
خاصیت این آموزشگاه این است که خانواده هایی که از خارج می آیند، آن سطح از قابلیت آکادمیک را حفظ کنند که وقتی به کشورهایشان برمی گردند، احتیاج به آموزش اضافی نداشته باشند.